ISAAC ASIMOV - ASNOS ESTUPIDOS

É dous de xaneiro. Día para lembrar o aniversario de Isaac Asimov

ISAAC ASIMOV - ASNOS ESTUPIDOS

Naron, da lonxeva raza rixeliana, era o cuarto da súa estirpe que levaba os anais galácticos. Tiña no seu poder o gran libro que contiña a lista das numerosas razas de todas as galaxias que adquiriran o don da intelixencia, e o libro, moito menor, no que figuraban as que chegaran á madurez e posuían méritos para formar parte da Federacion Galáctica. No primeiro libro tacharan algúns nomes anotados anteriormente: os das razas que, polo motivo que for, fracasaran. A mala fortuna, as deficiencias bioquímicas ou biofísicas, a falta de adaptación social cobrábanse o seu tributo. Con todo, no libro pequeno non houbera que tachar xamais ningún dos nomes anotados. Naquel momento, Naron, enormemente corpulento e incriblemente ancián, levantaba a vista, notando que se achegaba un mensaxeiro.
 -Naron -saudou o mensaxeiro-.Gran señor!
 -Bo, bo, que hai? Menos cerimonias.
 -Outro grupo de organismos chegou á madurez.
 -Estupendo. Estupendo. Actualmente ascenden moi aprisa. Apenas pasa ano sen que chegue un grupo novo. Quen son eses?
 O mensaxeiro deu o número crave da galaxia e as coordenadas do mundo en cuestión.
 -Ah, si -dixo Naron-. O conoco. -E con boa letra cursiva anotou o dato no primeiro libro, trasladando daquela o nome do planeta ao segundo. Utilizaba, como de costume, o nome baixo o cal era coñecido o planeta pola fracción máis numerosa das súas propios habitantes. Escribiu, pois: A Terra. -Estas criaturas novas -dixo logo- estableceron unha marca. Ningún outro grupo pasou da intelixencia á madurez tan rapidamente. Non será unha equivocación, espero.
- De ningún modo, señor - respondeu o mensaxeiro.
- Chegaron ao coñecemento da enerxía termonuclear, non é certo?
-Si, señor. -Ben, ese é o requisito. -Naron soltaba unha risiña-. As súas naves sondarán pronto o espazo e poranse en contacto coa Federación.
-En realidade, señor -dixo o mensaxeiro con renuencia-, os Observadores comunícannos que aínda non penetraron no espazo.
Naron quedou atónito.
-Nin pouco nin moito? Non teñen sequera unha estación espacial?
-Aínda non, señor.
-Pero se posúen a enerxía termonuclear,onde realizan as probas e as explosións?
-No seu propio planeta, señor.
Naron ergueuse nos seus seis metros de estatura e tronou:
-No seu propio planeta?
-Si, señor.
Con xesto pausado, Naron sacou a pluma e tachou cunha raia a última anotación no libro pequeno. Era un feito sen precedentes; pero é que Naron era moi sabio e capaz de ver o inevitable como ninguén na galaxia.
-Asnos estúpidos!- murmurou.

Fin. 

Comentario de Isaac: Témome que este é outro conto con moralexa. Pero verán vostedes, o perigo nuclear escalou puntos cando Estados Unidos e a Unión Soviética, cada un pola súa banda, construíron a bomba de fusión, ou de hidróxeno. Eu volvía estar amargado.